Miejska Biblioteka Publiczna

Zapiski trzydziestoletniej Niemki, która zaczyna dziennik 20 kwietnia 1945 roku, w dniu ostatnich urodzin Hitlera, a kończy 22 czerwca 1945 roku, są przerażającym świadectwem tego, co działo się po wkroczeniu Rosjan do Berlina. Autorka relacjonuje swoje codzienne życie wśród ruin, przy braku wody i porądu, opisuje dni głodu i wszechobecnego strachu. Strachu przed zemstą zwycięzców i masowymi gwałtami na kobietach, dokonywanych przez żołnieży radzieckich. O gehennie, przez którą przeszła mówi, bez użalania się nad sobą, bez cienia nienawiści. Usiłuje odnaleźć sprawiedliwość w środku nieludzkich zdarzeń. "Żadna z ofiar nie może nosić swoich cierpień niczym cierniowej korony. Ja w każdym razie mam uczucie, że to, co mnie spotkało, wyrównało w pewien sposób rachunek".